Een tripje

“Dreamland beach” is het niet geworden. Het blijkt toch dat je nog best wel wat uit moet zoeken zo je eerste dagen. We hebben onszelf lekker bezig gehouden met dingen zoals een goede helm regelen en een tas kopen zodat je niet met je backpack van 70 liter naar het strand hoeft. ’s Avonds was er een poolparty. Niet zo een met een bescheiden opblaasbadje ergens in de hoek, nee, het zwembad was het middelpunt. Dronken studenten in combinatie met water waar je in kunt verdrinken lijkt niet echt een top plan, maar het was een heerlijk feestje! Weer nieuwe namen en gezichten, weer Duitsers. We hebben een beetje van het stappen in Bali mogen proeven, en dat was zeker voor herhaling vatbaar. Wat we na die avonden wel weten; Taxichauffeurs kunnen niet geweldig Engels maar als je over hun kinderen begint vinden ze alles mooi en willen ze zelfs met je trouwen, hé Yarah?!; Ook moet je niet raar opkijken als er opeens rijst op het voorhoofd van je chaffeur geplakt zit, iets met ceremonies en feestdagen hier.; Daarnaast is het heel normaal om rond half vier ‘s nachts een Indonesisch tentje binnen te stappen, een hamburger naar binnen te werken en een gesprek aan te knopen met bezopen backpackers uit nieuw zeeland die de leeftijd hebben van je moeder (ja mam, ook voor jou is er nog hoop). De volgende dag zijn we weer een paar uurtjes naar het strand geweest, zijn we ‘s avonds vroeg naar bed gegaan en hebben we voor de volgende ochtend op tijd de wekker gezet. Op naar Tanah Lot! Een tempel met een spectaculair uitzicht op zee, toeristisch maar zeker de moeite waard. Iets later die dag zijn we tot de conclusie gekomen dat we onze aankomende vrije week goed willen gebruiken. Er zijn mooie plekjes in Bali die het waard zijn om een nachtje of twee te blijven. Onze huisgenooit Fabienne, Yarah en ik kiezen voor Ubud. Samengevat was dat; zwemmen in watervallen, tempels bewonderen en jezelf afvragen hoe die gebouwd zijn duizend jaar geleden, voor het eerste apen in het wild zien en ze op je hoofd laten zitten, hostels afgaan en beseffen dat een zijden slaapzakje geen overbodige luxe was geweest, douchen in een hok met meer spinnenwebben en minder hygiëne dan je lief is, heel veel trappen beklimmen en badend in het zweet bij je scooter aankomen om vervolgens tijdens de rit weer af te koelen en op te drogen, van het pad afdwalen en niet-toeristische rivieren bewonderen, een onwijs toeristische indonesische dansen bekijken, een middagdutje doen op een zwart strand en heel veel ceremonies tegenkomen met mensen in de mooiste kostuums en duizenden offers overal vanwege de feestdagen. Het was heerlijk om even uit het drukke Kerobokan te zijn en op de scooter met je backpack tussen de rijstvelden door te rijden. Dit is voor herhaling vatbaar. Voor één ding ben ik een beetje bang, ik denk dat ik het ook te pakken heb, het reisvirus.